Η ηλικία του πατέρα επιμηκύνει τη ζωή του παιδιού

Τα παιδιά που έχουν μεγαλύτερης ηλικίας μπαμπάδες και παππούδες, είναι γενετικά
«προγραμματισμένα» να ζουν περισσότερα χρόνια, καθώς γερνάνε με πιο αργό ρυθμό, σύμφωνα με μία νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα. Η καθυστερημένη πατρότητα φαίνεται πως παρέχει πλεονεκτήματα επιβίωσης, επειδή η γενετική σύνθεση του σπέρματος ενός άνδρα μεταβάλλεται, καθώς αυτός μεγαλώνει, αναπτύσσοντας ένα κώδικα DNA που ευνοεί την επιμήκυνση της ζωής- κάτι που ο πατέρας (και ο δικός τους πατέρας πριν από αυτόν) κληροδοτεί στα παιδιά του.

Οι ερευνητές, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το BBC, ανέλυσαν το DNA 1.779 ενηλίκων και βρήκαν ότι τα τελομερή (ζωτικά τμήματα των χρωμοσωμάτων που μικραίνουν όσο γερνάει κανείς και καθορίζουν το προσδόκιμο ζωής) ήσαν μεγαλύτερα σε όσους ανθρώπους είχαν πατέρες που ήσαν μεγαλύτεροι σε ηλικία όταν τα παιδιά τους γεννήθηκαν, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Τα τελομερή -που θυμίζουν τις πλαστικές άκρες στα κορδόνια των παπουτσιών- προστατεύουν τα κύτταρα κατά τη διαίρεση και τον πολλαπλασιασμό τους, παράλληλα όμως αποτελούν ένα είδος βιολογικής «κλεψύδρας» που σταδιακά αδειάζει και δείχνει έτσι ότι σιγά- σιγά, όσο περνάει ο χρόνος, ένας οργανισμός πλησιάζει στον θάνατό του. Οι επιστήμονες εδώ και χρόνια προσπαθούν, με τεχνητό τρόπο, να αυξήσουν το μέγεθος των τελομερών, ώστε να δώσουν περισσότερα χρόνια ζωής στους ανθρώπους.

Η νέα μελέτη δείχνει ότι στο σπέρμα ενός άνδρα τα τελομερή εξαρτώνται από την ηλικία του. Συνεπώς -εφόσον το DNA κληρονομείται στα παιδιά μέσω του σπέρματος- υπάρχει ένας φυσικός μηχανισμός που ευνοεί τους απογόνους των μεγαλύτερης ηλικίας γονέων, όσον αφορά το προσδόκιμο ζωής, καθώς τα παιδιά αυτά έχουν εκ γενετής μεγαλύτερα τελομερή στα άκρα των χρωμοσωμάτων τους.

Ενώ στα περισσότερα κύτταρα τα τελομερή γίνονται σταδιακά όλο και μικρότερα, στα κύτταρα του σπέρματος φαίνεται πως συμβαίνει το αντίθετο. Η ανάλυση των δειγμάτων αίματος έδειξε ότι όσο ένας άνδρας καθυστερεί να γίνει πατέρας, τόσο αυξάνει κάθε χρόνο το μήκος ενός τελομερούς στα χρωμοσώματα που περιέχει το σπέρμα του. Η αύξηση αυτή αντισταθμίζει την αναπόφευκτη σμίκρυνση που συμβαίνει στα τελομερή, όσο γερνάει ο υποψήφιος πατέρας. Αν μάλιστα και ο δικός του πατέρας (δηλαδή ο παππούς των παιδιών του) άργησε να κάνει παιδί, τότε το εγγόνι θα έχει ακόμα μεγαλύτερο όφελος από την άποψη του γενετικού προγραμματισμού.

Αν και η καθυστερημένη πατρότητα αυξάνει τον κίνδυνο αποβολής του εμβρύου, οι ερευνητές θεωρούν ότι, από την άλλη, έχει και μακροπρόθεσμα οφέλη για την υγεία του παιδιού. Η κληρονόμηση μακρύτερων τελομερών από τον πατέρα και τον παππού ωφελεί τους ιστούς και ζωτικές βιολογικές λειτουργίες του παιδιού, όπως το ανοσοποιητικό σύστημά του, το έντερο και το δέρμα του.

Συνολικά, αυτό σημαίνει ότι σε επίπεδο γενικότερου πληθυσμού μπορεί τελικά να υπάρχουν οφέλη από την καθυστέρηση των ανδρών να γίνουν πατέρες. Όσο οι άνθρωποι αναπαράγουν σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία, τόσο είναι πιθανό αυτό να επιδρά θετικά στη διάρκεια ζωής των απογόνων τους, των παιδιών και εγγονιών τους.

Όμως άλλοι επιστήμονες εμφανίζονται πιο επιφυλακτικοί και ζητούν να γίνουν περισσότερες έρευνες πάνω στο ζήτημα. Σε κάθε περίπτωση, οι Αμερικανοί επιστήμονες τόνισαν ότι η νέα μελέτη δεν αποτελεί σύσταση στους άνδρες να κάνουν παιδιά όσο γίνεται πιο αργά στη ζωή τους, γιατί έτσι αυξάνουν τον κίνδυνο να κληρονομήσουν επιβλαβείς γενετικές μεταλλάξεις στα παιδιά τους (π.χ. νευρολογικές διαταραχές, αυτισμό κ.ά.).