«Κατάθλιψη, σύγχυση, λύπη, σοκ, άρνηση, θυμός. Όλα αυτά με στοίχειωναν και με κυνηγούσαν. Κάθε δάκρυ ήταν κι ένα διαφορετικό συναίσθημα. Σα το ένα να ξεπερνούσε πάντα το άλλο». Στα πέντε της χρόνια μάθαινε το μπάσκετ μαζί με την αδελφή της. Στα 15 της χρόνια είχε ήδη πάρει υποτροφία σε κολέγιο και θεωρούταν η καλύτερη παίκτρια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στα 17 της χτύπησε και δεν έπαιξε μπάσκετ για ένα χρόνο. Στα 18 το ίδιο. Στα 20 εκ νέου. Στα 21 επίσης. Στα 23 ξανά. Ποτέ δεν εγκατέλειψε. «Ίσως κάποιοι να μην καταλαβαίνουν. Ίσως να μην είχαν την τύχη στη ζωή τους να παθιαστούν τόσο πολύ με κάτι». Το gazzetta.gr μοιράζεται το πάθος και την ιστορία της Τζάκι Γέμελος.
Μια μπασκέτα και μια… σκούπα!
Ο Στιβ περιγράφεται και περιγράφει και ο ίδιος τον εαυτό του ως έναν ψηλό παίκτη που είναι απλά λίγο καλύτερος από το συνηθισμένο. «Δεν ξέρω το συναίσθημα του να θεωρείσαι ο καλύτερος», έλεγε με μετριοφροσύνη, όταν του ζητούσαν να μιλήσει για την κόρη του. Το ταλέντο του, πάντως, ήταν αρκετό για να κάνει επαγγελματική καριέρα και να παίξει και δύο χρόνια στην Ελλάδα. Όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει το μπάσκετ, ξεκίνησε μια διαφορετική ζωή. Έπιασε δουλειά σ’ ένα μίνι μάρκετ, παντρεύτηκε την Λίντα και δημιούργησε οικογένεια. Στο πίσω μέρος του μυαλού του, μπορεί να ονειρευόταν να παίζει μονά στην πίσω αυλή με τον γιο του.
Η πρώτη απόπειρα απέτυχε. Γεννήθηκε η Ζάινα. Η δεύτερη απόπειρα απέτυχε. Γεννήθηκε η Τζόνα. Η τρίτη προσπάθεια απέτυχε. Γεννήθηκε η Τζάκι! Τρία κορίτσια και οι απόπειρες σταμάτησαν! Η πρώτη δεν καταπιάστηκε καθόλου με τον αθλητισμό και οι έτερες δύο έμοιαζαν να παίζουν με τα νεύρα του μπαμπά. Προτίμησαν το ποδόσφαιρο, μέχρι που εκείνος κατόρθωσε να τις κάνει να αλλάξουν γνώμη. Το όνειρο που είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του γινόταν πραγματικότητα. «Ο πατέρας μου ήξερε τα πάντα για το μπάσκετ και ήταν προπονητής μου μέχρι την έκτη δημοτικού», θυμόταν η Τζάκι σε μια από τις πρώτες της διηγήσεις για την ενασχόλησή της με το άθλημα.
Τότε, που ακόμα δεν έλεγε για τα σουτ που την έβαζε να κάνει ο μπαμπάς της με αντίπαλο μια σκούπα, ώστε να μάθει να σουτάρει με ψηλότερο αντίπαλο ή για τα χρόνια που έπαιζε με αντίπαλο αγόρια. Σκέψεις που αργότερα θα βασανίζουν τον Στιβ. «Είμαι ενθουσιασμένος που παίζουν μπάσκετ. Ήμουν πάντα τριγύρω να τους προπονήσω κι έχει γίνει κάτι σαν οικογενειακή υπόθεση». Η πρώτη υπόθεση έκλεισε άδοξα. Η Τζόνα, δύο χρόνια μεγαλύτερη από την Τζάκι, παράτησε το μπάσκετ στο γυμνάσιο κι ενώ ήταν τόσο απίστευτη σουτέρ που είχε σημειώσει μέχρι και οκτώ τρίποντα σ’ έναν αγώνα. Αιτία; Υπέστη ρήξη συνδέσμων στο γόνατό της.
«Οι γονείς μου πάντα με συμβούλευαν να έχουν κι ένα δεύτερο σχέδιο στο μυαλό μου. Να είμαι προετοιμασμένη αν κάτι πάει στραβά. Δεν τους έδινα σημασία. Ποτέ δεν πίστευα ότι κάτι κακό θα μπορούσε να συμβεί». Ο Στιβ και η Λίντα γνώριζαν καλύτερα τα απρόοπτα της ζωής. Έπρεπε, άλλωστε, να δώσουν μάχη με εκείνα, όταν η Τζάκι είχε μόλις μπει στην εφηβεία και ίσως ήταν μικρή για να καταλάβει. Η Λίντα έδωσε μάχη με τον καρκίνο. Είχε προσβληθεί στο στήθος, στην πλάτη και στην ωοθήκη. Χειρουργήθηκε πέντε φορές σε τέσσερα χρόνια και μετά από καθεμία δεν ήξερε τι να περιμένει, ποια θα ήταν τα νέα για τη ζωή της. «Ήταν τρομακτικό γιατί τα κορίτσια ήταν ακόμα μικρά. Φοβόμουν πάρα πολύ, όμως απλά δεν είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις και θα κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Όταν, λοιπόν, έρχονται οι άνθρωποι και με ρωτάνε γιατί δεν την αναγκάζω να σταματήσει, ξέρω την απάντηση. Ποτέ δε θα της έκανα κάτι τέτοιο».
Απλά… Τζάκι!
Μια εποχή η κόρη τους έμοιαζε ασταμάτητη. Κάποιοι την παρομοίαζαν με τον Πιτ Μάραβιτς και κάποιοι απλά περιέγραφαν την κατάσταση. «Όλοι τη φώναζαν Τζάκι. Κάπως σαν τον Μάικλ, για να είμαι ειλικρινής. Το μικρό της όνομα ήταν και η αναγνώρισή της. Κανείς ποτέ δε χρησιμοποιούσε το επώνυμό της. Είναι απλά η Τζάκι». Το Γέμελος την ακολουθούσε για τις πιο σοβαρές συστάσεις, μακριά από το St. Mary’s High στο Στόκτον της Καλιφόρνια. Όπως εκείνη που την ήθελε να είναι η καλύτερη παίκτρια των Ηνωμένων Πολιτειών στην ηλικία της. Όπως εκείνη που την ήθελε να γίνεται η πρώτη παίκτρια που θα παίξει κατευθείαν από το γυμνάσιο στο WNBA. Όπως εκείνη που την ανέδειξε μέσα στους 12 κορυφαίους παίκτες και παίκτριες μπάσκετ του 2006… Όπως, φυσικά, το Κονέκτικατ έσπευσε να της δώσει υποτροφία και να τη δεσμεύσει μαζί του από τότε που η Τζάκι ήταν 15 χρονών!
«Για πολλούς ίσως όλα αυτά να ήταν υπερβολικά. Για μένα, όμως, όχι. Ήμουν γεμάτη αυτοπεποίθηση κάθε φορά που πατούσε στο παρκέ. Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία στο μυαλό μου και με έφτιαχνε το γεγονός ότι υπήρχε πίεση να παίζω καλά σε κάθε ματς». Το πόσο πολύ βοηθούσε την Τζάκι η πίεση αποδεικνύεται από τους αριθμούς της. Το 2006 αποφοίτησε από το λύκειο με μέσο όρο πόντων 39,2, κάτι λιγότερο από εννέα ασίστ, 6,5 ριμπάουντ και με έναν τραυματισμό. Κάποιοι απέδωσαν την πρώτη ρήξη χιαστών που υπέστη τον Μάρτιο της τελευταίας της χρονιάς σε ένα παιχνίδι της μοίρας. Της μοίρας που την είχε προστατεύσει όλα τα προηγούμενα χρόνια και δεν είχε στραμπουλίξει ούτε δάκτυλο και που ξαφνικά αποφάσιζε να αλλάξει στάση. Όμως το πόσο σκληρή θα γινόταν ουδείς μπορούσε να το φανταστεί.
Η κατάρα!
Το πρώτο καλοκαίρι το πέρασε με ενδυνάμωση. Η Τζάκι Γέμελος ψήλωσε τρία εκατοστά στο εξάμηνο της αποθεραπείας της και πήρε σχεδόν πέντε κιλά σε όγκο. Περνούσε σχεδόν τέσσερις ώρες καθημερινά στο γήπεδο και έκανε περίπου 1.000 σουτ την ημέρα, κάθε μέρα! «Όλα γίνονται για έναν λόγο», έλεγε με αισιοδοξία η τότε 18χρονη γκαρντ που δεν είχε χάσει το χαμόγελό της. «Ο τραυματισμός μου έχει αποδειχθεί ωφέλιμος για άλλα κομμάτια. Δουλεύω μυς που δεν είχα χρησιμοποιήσει πριν, όπως τους κοιλιακούς μου και τους αστραγάλους μου».
Ανυπομονούσε να μπει ξανά στο γήπεδο, να παίξει στο κολέγιό της. Δεν κατόρθωσε να παίξει ούτε ένα παιχνίδι, πριν πάθει για δεύτερη φορά ρήξη χιαστών. Στο ίδιο γόνατο. Η Τζάκι δεν το έβαλε κάτω… Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές έβρισκε δύναμη. Ακόμα κι όταν έπεφτε στην προσπάθειά της να κατέβει φορτωμένη και με πατερίτσες τα σκαλιά στο κτήριο που έμενε, γιατί το ασανσέρ παρέμενε για εβδομάδες επίμονα χαλασμένο. Η Τζάκι δεν το έβαζε κάτω. Κατέβαινε με τον κώλο, δακρύζοντας από τον πόνο σε κάθε σκαλί. Συνήθως ήταν ψύχραιμη, ρεαλίστρια και αισιόδοξη. Η πρώτη φορά που ένιωθε να χάνει την πίστη ήταν όταν το 2008 έπαθε για τρίτη φορά ρήξη χιαστών. Στο αριστερό γόνατο, στην τελευταία φάση της προπόνησης. «Ήταν εκείνα τα τελευταία δέκα δευτερόλεπτα που απλώς θέλεις να βάλεις ακόμα ένα καλάθι», έλεγε μετά και όπως παραδέχτηκε αργότερα, τότε ήταν που για πρώτη φορά σκέφτηκε να εγκαταλείψει το μπάσκετ.
Δεν ήταν η μόνη… «Έφτασα σε ένα σημείο, όσο κι σιχαίνομαι να το παραδεχτώ, που δεν ήθελα να τη δω να είναι σακατεμένη όταν θα μεγαλώσει», παραδέχεται ο Στιβ που σοκαρίστηκε όταν στα 56 του χρόνια άκουσε τον γιατρό να του λέει πως τα γόνατά του είναι καλύτερα από της μικρής του κόρης. Ένιωσε το ίδιο ανήμπορος να βοηθήσει το παιδί, όπως ένα βράδυ μετά τα μεσάνυχτα που η Τζάκι τον πήρε τηλέφωνο την ώρα που εκείνος ήταν σε νυχτερινή βάρδια και σπάραζε στο κλάμα. Η αφορμή; Ο φύλακας του γηπέδου δεν εμφανίστηκε να της ανοίξει για να κάνει σουτ! «Μετά τον τρίτη ρήξη της είπα πως αν χτυπήσει ξανά, δεν πρόκειται να την αφήσω να παίξει ξανά. Και ήταν κάτι που δεν της είχα πει ποτέ ξανά. Μου απάντησε πως δεν είναι δική μου απόφαση και με έβαλε στη θέση μου».
Στιβ Γέμελος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να στηρίξει την κόρη του. Το ίδιο έκανε και η Λίντα, το ίδιο και η αδελφή της, που της έστειλε μια λίστα με τους καλύτερους παίκτες που έχουν κατορθώσει να ξεπεράσουν τέτοιους σκοπέλους. Όμως, η κατάρα για την Τζάκι δεν τελείωνε στην τριλογία. Αφού είχε σχεδόν ολοκληρώσει την αποθεραπεία της και μετρούσε αντίστροφα για να παίξει, ο γιατρός ανακάλυψε ότι το σώμα της είχε απορρίψει το μόσχευμα και υποβλήθηκε το 2009 σε δεύτερη εγχείρηση στο αριστερό της γόνατο. Το σύνολο ήταν τέσσερις εγχειρήσεις για αποκατάσταση χιαστών κι ενδιάμεσα μια αρθροσκόπηση σε τέσσερα χρόνια.
Στις 4 Φεβρουαρίου Φεβρουάριο του 2010 ο εφιάλτης έμοιαζε πια να έχει τελειώσει. Οι γονείς της, οι αδελφές της, ο προπονητής της στο γυμνάσιο και οι φίλοι της είχαν πάρει θέση στο γήπεδο. Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια, η Τζάκι Γέμελος θα έπαιζε και πάλι σε επίσημο αγώνα. «Ήταν εκπληκτικό, σχεδόν σουρεαλιστικό. Το παιχνίδι ήταν κοντά στην πόλη μου κι έτσι όλοι κατάφεραν να έρθουν. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, άνθρωποι από το γυμνάσιο… Δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσω». Η Τζάκι στεκόταν ξανά στα πόδια της. Χωρίς πατερίτσες πια. Θα έπαιζε δέκα παιχνίδια μέχρι το τέλος της σεζόν και παρότι οι τραυματισμοί θα έχουν επηρεάσει το παιχνίδι της, θα παραμένει μια εξαιρετική παίκτρια.
«Αν ήταν στο WNBA τώρα, θα ήταν μια από τις καλύτερες παίκτριες», θα πει για εκείνη η θρυλική – για το γυναικείο μπάσκετ – Λίζα Λέσλι και η Γέμελος θα νιώσει ότι ο εφιάλτης έχει πια τελειώσει. «Ήταν ό,τι πιο δύσκολο είχα να αντιμετωπίσω στη ζωή μου. Καθόμουν κι έβλεπα τις παίκτριες να περνάνε, γενιά μετά από γενιά. Δε θα άφηνα, όμως, ποτέ την αμφιβολία στο μυαλό μου. Έπρεπε να επιστρέψω, έστω κι αν θα ήταν για ένα παιχνίδι».
Η επιστροφή της θα ήταν για περισσότερα παιχνίδια… Η Τζάκι έπαιξε μέχρι το καλοκαίρι του 2010, έπαιξε ολόκληρη τη σεζόν 2010-11 και κατόρθωσε να γίνει διεθνής με την Εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών για την Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα που διεξήχθη το 2011 στην Κίνα. «Είχα ανασφάλεια για το παιχνίδι μου, απ’ τη στιγμή που είχα μείνει έξω τέσσερα χρόνια. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να επιστρέψω σε αυτό το επίπεδο ξανά», δήλωνε η Γέμελος που ήταν μέλος και των αναπτυξιακών Εθνικών ομάδων πριν την κυνηγήσει η κατάρα. Μια κατάρα που ακόμα δεν είχε τελειώσει…
Στις 18 Δεκεμβρίου του 2011 όσοι ήταν στο γήπεδο πάγωσαν. Η ίδια, πλέον, γνώριζε. Ο πατέρας της το ίδιο. «Η Λίντα κι εγώ υποθέσαμε ότι επιτέλους θα βάλει τέλος, ότι θα προχωρήσει στη ζωή της, να δουλέψει ως προπονήτρια ή κάτι παρεμφερές. Οτιδήποτε εκτός απ’ το να παίζει». Η απελπισία του γονέα που βλέπει το παιδί του να βασανίζεται δεν ήταν αρκετή για το ίδιο το παιδί. «Μόλις χτύπησα δεν το πίστευα. Ήμουν στεναχωρημένη και προσπαθούσα να σκεφτώ το μέλλον μου. Τι θα έκανα μετά... Τις απολύτως λάθος σκέψεις για εκείνη τη στιγμή». Η Τζάκι ήταν και πάλι προβληματισμένη. Ο Στιβ ήταν σε απόγνωση.
«Έχω κάνει πολλές παράξενες σκέψεις. Τόσο παράξενες που θα αναρωτιέσαι αν πραγματικά μπορεί να τις κάνει ένας άνθρωπος. Έχω αναρωτηθεί μήπως έφταιγα που την πίεζα μικρή, μήπως έφταιγα που την έβαζα να παίζει με αγόρια... Ένα βράδυ αναρωτιόμουν μήπως φταίει ότι έχω ύψος 2μ.00 με μακριά πόδια και κοντό κορμό και η γυναίκα μου έχει ύψος 1μ.65 με κοντά πόδια και ψηλό κορμό. Μήπως ο συνδυασμός μας φτιάχνει δυσλειτουργικά γόνατα. Περίεργο δεν είναι; Συμβαίνει, όμως, όταν έχεις παίξει κάθε πιθανό σενάριο στο μυαλό σου».
Σφύριξε χαρούμενα…
Η Τζάκι παρέμεινε ψύχραιμη. Μετά από τέσσερις εγχειρήσεις ήξερε καλύτερα απ’ όλους τη διαδικασία. «Μπορώ πολύ άνετα πλέον να κάνω ιατρική συζήτηση με έναν φυσικοθεραπευτή», λέει αστειευόμενη και με περίσσια δύναμη. Όση είχε κι όταν έπαιρνε την απόφαση. «Είμαι τυχερή να έχω ένα πάθος. Πάρα πολύ άνθρωποι ζουν μια ολόκληρη ζωή χωρίς την εμπειρία του να παθιαστούν με κάτι. Το δικό μου είναι το ίδιο απ’ όταν ήμουν εφτά χρονών. Το μπάσκετ! Το ξέρω πως προορίζομαι για να παίζω μπάσκετ για πολλά, πολλά χρόνια».
Παράλληλα με την αποθεραπεία της πέμπτης εγχείρησής της, ολοκλήρωσε τις σπουδές της. Μετά το πτυχίο στην κοινωνιολογία, πήρε μάστερ στη γεροντολογία και αποφοίτησε έχοντας παίξει μόλις 57 ματς σε έξι χρόνια στο κολέγιο! Η μοίρα είχε τώρα να πληρώσει τα χρωστούμενα… Το καλοκαίρι του 2012 έγινε ντραφτ στο νούμερο 31 από τη Μινεσότα και πήρε ακόμα περισσότερη ώθηση για να επιστρέψει στο παρκέ. «Παρακολουθούσα το ντραφτ μόνη μου στο δωμάτιό μου και δεν ήξερα τι να περιμένω. Μόλις άκουσα το όνομά μου, ένιωσα δεκάδες συναισθήματα. Τηλεφώνησα σπίτι μου κι άκουσα τη μαμά μου και τον μπαμπά μου να κλαίνε. Μπορεί να μην επιλέχτηκα στον πρώτο γύρο όπως πάντα πίστευα πριν μου συμβούν όλα αυτά, όμως έφτασα εκεί. Και όλα άξιζαν».
Στο δρόμο για την επιστροφή, η Τζάκι Γέμελος πέρασε μερικές ακόμα… αμέτρητες ώρες στο παρκέ και προετοιμάστηκε για το καλοκαιρινό καμπ. Δεν κατόρθωσε να κερδίσει συμβόλαιο στο WNBA το περασμένο καλοκαίρι και κατόπιν της πρότασης του Παναθηναϊκού, αποφάσισε να παίξει στην Ευρώπη. Λίγο πριν τα τέλη Αυγούστου ανακοινώθηκε η μεταγραφή της και την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη προσγειώθηκε στην Αθήνα. Ήρθε στην Ελλάδα για να ζήσει την κουλτούρα με την οποία μεγάλωσε, έστω κι αν η χώρα μας ήταν μέχρι τότε μόνο διηγήσεις του μπαμπά.
«Όσο περισσότερο ζω εδώ, τόσο περισσότερο νιώθω Ελληνίδα. Θέλω να γνωρίσω τα πάντα, να γευτώ και να μάθω κάθε τι ελληνικό. Σκοπός μου είναι να γυρίσω στο Λος Άντζελες στο τέλος της σεζόν και να εντυπωσιάσω την οικογένειά μου με αυτά που θα έχω μάθει. Κανείς δεν γνωρίζει τι είναι στ’ αλήθεια η Ελλάδα, αν δεν τη ζήσει από κοντά».
Το πρώτο διάστημα δεν είχε τη δυνατότητα να συμμετέχει σε επίσημα παιχνίδια. Τα χαρτιά της είχαν κολλήσει στην Αμερική, καθώς συνέπεσε η αποστολή τους με τη στάση πληρωμών του δημοσίου στις Ηνωμένες Πολιτείες και καθυστέρησε να βγει η ελληνική της ταυτότητα. Στις 9 Νοεμβρίου την πήρε στα χέρια της μια μέρα μετά έκανε ντεμπούτο απέναντι στην Αναγέννηση Νέου Ρυσίου με απολογισμό 17 πόντους και εννέα ριμπάουντ σε 27 λεπτά συμμετοχής. Στο πρωτάθλημα έχει αγωνιστεί συνολικά σε έξι ματς με μέσο όρο 16,6 πόντους, 6,8 ριμπάουντ και 2,3 κλεψίματα, ενώ στο κύπελλο πρόλαβε να αγωνιστεί μόνο σε ένα ματς και να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στο φάιναλ φορ. Στον προημιτελικό με τον Πρωτέα στη Βούλα ήταν εκπληκτική στο ξεκίνημα και έκλεισε το παιχνίδι με 21 πόντους, εκ των οποίων ένα καλάθι μετά από κλέψιμο έβαλε το τριφύλλι μπροστά στο σκορ ένα λεπτό πριν το φινάλε του αγώνα, και έντεκα ριμπάουντ.
Μετά το ματς, μπορούσε να ασχοληθεί με όλα τα υπόλοιπα που αγαπάει να κάνει. Να βλέπει ποδόσφαιρο, να πηγαίνει στην παραλία και να κοιμάται... Αρκεί να μπορεί να πάει στο γήπεδο την επόμενη μέρα.
«Η σκέψη του να μην παίζω, με τρομάζει. Νιώθω ότι έχω γεννηθεί για να παίζω μπάσκετ και αυτό είναι που με κρατάει στο παρκέ μετά από πέντε εγχειρήσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου