Όταν ο Τόλης αγαπούσε τη Μαρία...

Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης και ζωής που αναδείχθηκε μέσα από το διαδίκτυο



Υπάρχουν ιστορίες που μας θυμίζουν απλά για ποιο λόγο πρέπει να συνεχίζουμε να ζούμε και να προσπαθούμε, όταν όλες μας οι ελπίδες και οι αντοχές σ' αυτόν τον κόσμο αρχίζουν να εξατλούνται. Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή του Τόλη και της Μαρίας.

Οι δυο τους ήταν μαζί από το σχολείο ακόμα. Όμως τους τελευταίους μήνες ο Αποστόλης χτυπήθηκε από τον καρκίνο και μετά από μια σκληρή μάχη έφυγε τελικά από τη ζωή την Κυριακή.

Η τελευταία του έννοια όμως πριν αφήσει αυτόν τον κόσμο ήταν όλοι να μάθουν πόσο πολύ αγαπούσε τη Μαρία. Μέσα από το λογαριασμό του στο twitter δεν σταματούσε ποτέ να εκφράζει την αγάπη του γι' αυτήν, ενώ μέσα από το μπλογκ του docamiok.blogspot.gr μοιραζόταν τις σκέψεις του από το κρεβάτι του πόνου, ενώ συμβούλευε όσους βρίσκονταν στην ίδια θέση με αυτόν, αλλά και όλους τους υπόλοιπους να μην το βάζουν κάτω, να είναι αισιόδοξοι και να μην χάνουν την όρεξή τους για ζωή όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν.

Σε μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις, έγραφε:

«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον.

Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε;

Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο.

Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ».

Ο Αποστόλης μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου έγραφε καθημερινά στο λογαριασμό του στο Twitter ως @moloch82 και εκτός από τον έρωτά του για τη Μαρία μιλούσε με φίλους του και με ανθρώπους που δεν ήξερε, οι οποίοι τους εξέφραζαν τη συμπαράστασή τους.

Σύντομα, το hastag #TolislovedMaria πήρε φωτιά, πολύ περισσότερο τώρα που ο Αποστόλης έχει φύγει. Όλοι στο twitter προσπαθούν να πραγματοποιήσουν αυτό που ήθελε τόσο ο Αποστόλης: όλοι να μάθουν την αγάπη του για τη Μαρία και να πάρουν λίγο από τη δύναμή του...

Ένα από τα τελευταία tweet του Αποστόλη έγραφε: «Καληνύχτα σας! Να χαμογελάτε!».

Ας κρατήσουμε αυτό στο μυαλό κάθε φορά που θα νιώσουμε ότι δεν αξίζει τόσο η ζωή που ζούμε...